Aktualnie dużo dyskutujemy o wyzwaniach na rynku pracy i o tym, że spotykają się na nim cztery pokolenia, a przed drzwiami firm zaczyna ustawiać się kolejne – piąte, które na razie powoli zacznie wchodzić do firm w ramach praktyk, by za parę lat stanąć obok nas i realizować z nami zadania.
Autonomia, rozumiana jako wolność, decyzyjność, branie odpowiedzialności za swoje działania, jest bardzo ważnym elementem profesjonalnego rozwoju, warunkiem zdobywania eksperckiego doświadczenia oraz czynnikiem wzmacniającym w wielu przypadkach zaangażowanie pracownika i poczucie własnego wpływu na rozwój firmy.
Do napisania tego artykułu skłoniła mnie rozmowa z klientką, która zmęczona i w poczuciu bezradności, w trakcie naszej rozmowy wyznała z żalem: „U nas nie ma zespołów. Każdy gra na siebie”. Z dalszej wypowiedzi wynikało, że w jej firmie „na siebie” gra każdy – menedżerowie, pracownicy (bo przykład idzie z góry), każdy myśli tylko o tym, jak być lepszym od innych, jak to udowodnić, jak wyprzedzić kolegów. A nikt nie myśli o tym, że razem mogliby być bardziej efektywni, a sama praca nie niosłaby tyle stresu.
Wielu z Nas ma w sobie rys perfekcjonisty. U jednych bardzo widoczny jest on w sytuacjach, zadaniach zawodowych, u innych we wszystkich obszarach ich życia. Jedni mówią, że im pomaga w budowaniu kariery, a u innych działa obciążająco, bywa, że destrukcyjnie.
Współczesny świat pędzi, jest wymagający i szanse na sprawne odnajdowanie się w jego realiach mają Ci, którzy się rozwijają, uczą nowych rzeczy, mają potrzebę poznawania i odnajdowania swojej mocy, kompetencji i życiowej pasji.
Bardzo popularne są ostatnio zdjęcia, na których stajemy na tle skrzydeł malowanych na ścianach, czy murach. Wielkie, piękne, często barwne, szeroko rozpostarte. Skrzydła, które dodają aury siły, piękna, wielkości i cudnie prezentują się na fotkach.
Czasem myślę o tym, czy i kiedy czujemy, że mamy własne skrzydła – może nie są tak spektakularne, artystyczne, wprawiające swym pięknem w zachwyt. Bywają słabe, wątłe, skulone, schowane, poranione, a czasem są piękniejsze niż te malowane ręką artysty, lśniące blaskiem, mocą. Jak jest z Twoimi? W jakiej są kondycji? Błyszczą? Czy gubisz pióra?
Kiedyś już o tym pisałam, ale wiele rozmów, które prowadzę z ludźmi sprawia, że syndrom oszusta jako pojęcie stale do mnie wraca. Zatrzymam się dziś na nim na moment. Obiecuję będzie krótko 😊
Odkryciem (sprzed 10 lat) była dla mnie książka Sheryl Sandberg, Włącz się do gry, a teraz (w 2023 roku) na rynku wydawniczym mamy polską pozycję w tym temacie – Małgorzaty Mielcarek, Jesteś oszustką. Syndrom, który Cię niszczy. Te dwie książki mogą zmienić sposób myślenia o sobie, swoim podejściu do pracy, samooceny.
Dzisiejszy wpis może być nieco inny od dotychczasowych, mam jednak nadzieję, że zatrzyma Was bodaj na chwilę i zachęci do refleksji nad tym, jak budujemy markę osobistą i nad tym, jak przyczyniamy się do budowania marki pracodawcy/ grupy zawodowej itd.
Czym jest marka osobista? Mówiąc najprościej to nasz wizerunek, to z jakimi wartościami jesteśmy kojarzeni, jaką opinią się cieszymy i jakie uczucia wywołujemy u innych na myśl o nas, naszej pracy, skutecznym działaniu itd.
Okres urlopowy w pełni. Większość z nas złapie bodaj kilka dni wolnego, by odpocząć, może gdzieś wyjechać, spotkać z rodziną i przyjaciółmi. Niektóry z nas w tym czasie planują mniejsze lub większe remonty, porządki, nadrabianie zaległości, a jeszcze inni szukają dodatkowego zajęcia, by trochę dorobić do domowego budżetu.
Pracuję (już od pewnego czasu) nad nową książką. Tym razem „rozkminiam”, analizuję, przyglądam się komunikacji między ludźmi – w sytuacjach formalnych, nieformalnych, w relacjach osób, które się znają i obcych względem siebie. Obserwuję to, jak inni komunikują swoje potrzeby i jak słuchają komunikatorów innych. Ciekawi mnie, skąd biorą się trudności, co bywa przyczyną niezrozumienia, kto bierze na siebie odpowiedzialność za nieskuteczną komunikację i czy robi to słusznie. Patrzę też na ten proces z własnej perspektywy, co mi sprawia trudność, jakie błędy popełniam, a co mi pomaga i wspiera mnie w budowaniu relacji i porozumienia z innymi.