Zgłębiałam ostatnio dość intensywnie temat motywowania dzieci do nauki i zagadnienie indywidualizacji, bo przypadła mi przyjemność poprowadzenia kilku szkoleń z tych tematów dla nauczycieli przedszkoli i szkól podstawowych. Tym, co mnie buduje po tych szkoleniach, jest fakt poszukiwania przez niektórych nauczycieli nowych form dotarcia do dzieci i zgoda, co do tego, że zmiana jest potrzebna.
Każde dziecko jest inne, wchodzi w system edukacyjny z innym zestawem kompetencji, możliwości i innymi zasobami w postaci zainteresowań, chęci, wiary w siebie i swoje zdolności. Co oferuje szkoła czy przedszkole? Niestety często zunifikowany program, jednakowe zadania, te same karty pracy i jednakowo formułowane wymagania. Nie zastanawiamy się zbyt często nad tym, jakie szanse na sukces ma dziecko, czy podoła, czy się nie zniechęci, bo patrzymy przez pryzmat programu, podręcznika, twierdząc, że przecież musimy zrealizować podstawę programową (co jest prawdą).
W toku szkoleń zawsze spotykam grupy nauczycieli uważnych, wrażliwych na dzieci, dociekliwych, wątpiących i uważam, że w nich jest nadzieja dla naszej edukacji i wprowadzania jej w nowoczesność. Niestety nie wszyscy, nawet w okresie pandemii, dostrzegają, że edukacja musi stawać się inna, że czas zmienić priorytety. Potrzebujemy postawić akcent na relacje, wspierać rozwój kompetencji kluczowych, wspierać rozwój myślenia, zwłaszcza krytycznego, a przede wszystkim wydobywać potencjał każdej jednostki indywidualizując pracę i wyzwalając w niej motywację do uczenia się (szykuję na ten temat artykuł, dlatego nie będę się w tym miejscu bardziej na ten temat rozpisywała).
Głównym celem pracy nauczyciela i edukacji jest wspieranie dziecka w rozwoju. To najprostsza definicja edukacji, jaką zapamiętałam ze studiów, z wykładów prof. D. Waloszek. Uważam jednak, że w jej prostocie tkwi najważniejsza kwestia związana z rolą nauczyciela. Dla mnie ona zmienia wszystko!
Ku refleksji załączam plik z Bajką duńską dla nauczycieli – niestety nie znam jej Autora😊
