Znamy już harmonogram powrotu uczniów do edukacji stacjonarnej. Wiemy, że pierwsi na stałe do szkół wrócą uczniowie klas I-III, później stopniowo (hybrydowo) także starsi. W końcu, 31 maja wszyscy uczniowie mają już być ponownie w szkolnych murach.
Po roku edukacji zdalnej, dość szeroko ograniczonych kontaktów społecznych, wielogodzinnej edukacji przed monitorami, w słuchawkach na uszach powrót do „normalności” jest potrzebny – nie mam co do tego wątpliwości. Dzieci i młodzież muszą odbudować się psychicznie, emocjonalnie, a przede wszystkim społecznie. Potrzebują kontaktów, rozmów, śmiechu i bycia w grupie.
Pytanie – Czy właśnie to odnajdą w szkole? Czy po to tam wrócą?
Niestety ogłoszonemu powrotowi towarzyszą obawy uczniów, które wcale nie są nieuzasadnione. Uczniowie boją się, że ostatnie tygodnie roku szkolnego zamienia się w koszmar, w gonitwę sprawdzianów, kartkówek, odpytywania. Już teraz niektórzy nauczyciele „straszą” uczniów, że po powrocie sprawdzą na ile się w domu uczyli, ile z tego pamiętają.
Myślenie kontrolno-oceniające dominuje w narracjach, a u wielu uczniów (także tych uczących się systematycznie) wywołuje to narastający lęk i rodzi pytania:
- Czy mam teraz powtarzać materiał z całego semestru (a może roku), by jedną czy drugą słabiej napisaną kartkówką nie zepsuć ocen, które dotąd otrzymałem/otrzymałem?
- Czy odłożyć przygotowania do konkursów, których niektóre etapy (często centralne) zaplanowane są na czerwiec, by sprostać oczekiwaniom nauczycieli, które teraz będą się pojawiały?
- Czy to oznacza, że cały semestr nic nie robiliśmy? Czy to wszystko nie miało znaczenia?
Uczniowie obawiają się spotkań z dawno niewidzianymi, niektórymi rówieśnikami, z którymi relacje nie zawsze były dobre i od których można było przez czas edukacji zdalnej odpocząć. Boją się spotkań z częścią nauczycieli, którzy z uczniowskiego strachu uczynili swoje narzędzie pracy. Młodzi nawet zorganizowali akcję, by zmienić decyzję Ministerstwa Edukacji i wrócić do edukacji stacjonarnej dopiero od nowego roku szkolnego – tylko, czy ich prośby i apele będą przez kogokolwiek wysłuchane?
A zatem – wracać do szkoły?
Odpowiedź moja brzmi: TAK!!! …. ale … do szkoły, która ten przedwakacyjny czas wykorzysta nie na nadrabianie zaległości czy udowadnianie dzieciom i młodzieży czego nie wiedzą. Ale do szkoły, która zrobi wszystko, by odbudować relacje w zespołach klasowych, wzmocnić poczucie bezpieczeństwa i zaufania do nauczycieli. To jest wspaniała okazja, by pokazać uczniom, że szkoła to nie tylko stres i kontrola, to też miejsce spotkań, rozmów, współdziałania. Te ostatnie tygodnie roku szkolnego to doskonały czas na to, by zbudować podstawę dla spokojnego rozpoczęcia roku szkolnego we wrześniu.
W moim odczuciu to niepowtarzalna okazja, by pokazać uczniom, że ich lęki, problemy są dla nauczycieli ważne i są przez szkołę poważnie potraktowane.
Odpuśćmy! Realizujmy treści, nauczajmy, ale odpuśćmy kontrolę, sprawdziany, odpytywanie. Zamiast tego zorganizujmy wycieczkę, ognisko – pobądźmy ze sobą, rozmawiajmy, cieszmy się z bycia w grupie.
Przewidując uwagi niektórych z nauczycieli o to, że nie wszyscy uczniowie się uczyli, nie wszyscy byli systematyczni, nie wszyscy byli odpowiedzialni, nie wszyscy byli uczciwi – TO PRAWDA! Ale dodam też, że to samo dotyczy niektórych nauczycieli. Nie wszyscy prowadzili lekcje rzetelnie, nie wszyscy troszczyli się na bieżąco o poziom zrozumienia nowych zagadnień przez dzieci, nie wszyscy łączyli się zdalnie (niektórzy w kilku zdaniach zadawali zadania mailowo).
Wszyscy natomiast (uczniowie i nauczyciele) są zmęczeni, zniechęceni, często sfrustrowani.
Odpuśćmy! – Dzieciom i Sobie!
Dajmy sobie czas na zmniejszenie wewnętrznego napięcia, obniżenia poziomu stresu, złapanie oddechu. Z uśmiechem i spokojem zamknijmy ten trudny dla wszystkich rok, by z sympatią i zaufaniem (a nie z rosnącym lękiem) otworzyć nowy.
Pozdrawiam wszystkich ciepło! Wierzę w mądrość nauczycieli! Piszę to jako dyrektor, jako nauczyciel i jako matka.