Mamy dość skomplikowane czasy. Z jednej strony obserwujemy prymat jednostki, postulujemy indywidualizację, eksponujemy JA, dążymy do realizacji własnych celów (często bez oglądania się na innych), „wyścig szczurów”. Z drugiej strony zaś coraz bardziej ujawnia się potrzeba przynależności do grupy, chęć budowania wspólnoty dającej wsparcie i poczucie bezpieczeństwa.

Niestety na gruncie niezaspokojonej potrzeby przynależności rośnie w oczach człowieka popularność wspólnot w różny sposób radykalizujących się, które są atrakcyjne zwłaszcza dla młodych, nawet jeśli niosą tylko ułudę wsparcia i imitację wspólnoty. Ich atrakcyjność wynika jednak niejednokrotnie z niezaspokojonej potrzeby odczuwania wspólnotowości, akceptacji, z chęci bycia częścią czegoś większego. Choć współczesność niesie rozmaite możliwości coraz częściej ludzie w różnym wieku odczuwają samotność, pustkę, wyizolowanie. Stan osamotnienia bywa dojmująco trudny do przezwyciężenia, pokonania. Niesie skutki bardzo poważne dla zdrowia, czy wręcz życia wielu osób. Rosną liczby osób cierpiących na depresję (por. dane), odnotowywana jest coraz większa liczba samobójstw wśród młodych ludzi, prześladowania między rówieśnikami i wiele innych problemów, które są szeroko opisywane w mediach, publikacjach naukowych czy różnego typu raportach (por. raport).

Coraz częściej brakuje nam, tak zwyczajnie, po ludzku kogoś z kim możemy śmiać się w głos, przed kim możemy się „wygadać”, komu możemy się wypłakać, kto powie – „Nie martw się, jestem z Tobą” lub „Pomogę Ci, wszystko się ułoży”. W samotności borykamy się z trudami, które czasem „przerastają” nas i obezwładniają. Szansą na zmianę jest odnalezienie grupy, wpisanie się w zbiorowość, która pozwoli zmniejszyć lub wykluczyć poczucie osamotnienia. A może warto taką wspólnotę zacząć budować już od teraz? Na co zwracać uwagę? Co robić?

Warto zwrócić uwagę na kilka aspektów:

• Szanujmy relacje – wszelkie. Dobre słowo, pozdrowienie, miły gest nic nie kosztuje, a buduje klimat kontaktów.
• Każdego dnia warto ćwiczyć uważność i aktywne słuchanie – pomoże to budować porozumienie, lepszą komunikację, a to da fundament do budowania sympatii i zaufania.
• Należy też zwrócić uwagę na to, jak organizujemy własny czas, czy na pewno w całym codziennym pędzie nie zdołamy znaleźć chwili na spotkanie z przyjaciółką, znajomym, kimś z rodziny.
• Warto pomagać, angażować się we wsparcie innych, a także uczyć się przyjmować wsparcie okazywane także nam.
• Zdobądźmy się na szczerość i życzliwość – bo prawdę możemy serwować innym w różny sposób, a to jak to zrobimy zależy tylko od nas.
• Uczmy się dziękować i okazywać wdzięczność.
• Spróbujmy częściej myśleć w kategorii MY niż JA – nie rezygnując z własnych potrzeb, pragnień, uczuć, opinii, bądźmy jednocześnie uważni na innych, ich uczucia, pomysły, propozycje.
• Przyjmijmy także, że kultura osobista i szacunek wobec innych to drogowskazy, które prowadzą nas ku wspólnocie i wobec tego nie pozwalajmy sobie na ich brak w relacjach nawet z tymi ludźmi, których nie darzymy najwyższą sympatią.

Czujemy głód relacji, kontaktów, wsparcia. Nie odnajdziemy ich zatracając się w pracy, uciekając w wirtualny świat, czy izolując się od ludzi. Rozejrzyjmy się wokół, a ze zdumieniem zauważymy, jak wielu ludzi też szuka kontaktów, wsparcia, czy choć chwili rozmowy. Pokażmy sobie nawzajem, że jest w nas wiele dobra i otwartości na ludzi, że nie jesteśmy tak skłóceni, jak powszechnie sądzimy. Nie jesteśmy też tak różni, byśmy nie mogli się porozumieć, jak nam się wydaje śledząc media. Uwierzmy, że w wielu z nas jest wiele dobra i chęci dzielenia się nim z innymi. Zacznijmy od małych kroków. Może zadzwonimy do rodziców, których dawno nie widzieliśmy, może uśmiechniemy się do sąsiada lub współpasażera w autobusie, może powiemy słowo pochwały koledze z pracy, a może szczerze podziękujemy komuś za pomoc, nawet jeśli była bardzo niewielka.

Miłego dnia!