Zgłębiałam ostatnio dość intensywnie temat motywowania dzieci do nauki i zagadnienie indywidualizacji, bo przypadła mi przyjemność poprowadzenia kilku szkoleń z tych tematów dla nauczycieli przedszkoli i szkól podstawowych. Tym, co mnie buduje po tych szkoleniach, jest fakt poszukiwania przez niektórych nauczycieli nowych form dotarcia do dzieci i zgoda, co do tego, że zmiana jest potrzebna.
Od połowy marca nasze dzieci uczą się w domach, kontakt ze szkołą czy przedszkolem i swoimi nauczycielami maja tylko on-line, poprzez platformy, e-dzienniki i różnego typu komunikatory. Pandemia wystawiła na próbę relacje rodzinne, rówieśnicze, obnażyła wiele problemów, ale też dla wielu rodzin stała się szansą.
W codziennej pogoni za sukcesem intensywnie zagospodarowujemy swój czas – wybieramy kursy, szkolenia, podnosimy swoje kwalifikacje. Coraz więcej pracujemy, coraz mniej dbamy o zdrowy balans między pracą a odpoczynkiem. Przenosimy to też na nasze dzieci – presja wyników, ocen, osiągnięć popycha nas do tego, by zapisywać je na nowe zajęcia dodatkowe – lekcje języka obcego, gry na instrumencie, zajęcia sportowe.
Każde dziecko jest inne – teoretycznie ma tego świadomość każdy nauczyciel, wiedzą to rodzice. Nie sposób zatem wspierać w pełni rozwój wszystkich dzieci posługując się tymi samymi sposobami, metodami, narzędziami. Tymczasem często tak właśnie, wręcz uporczywie, robimy wychowując w domu swoje dzieci, czy nauczając je w przedszkolu czy w szkole. Uczymy tego samego, w ten sam sposób, w tym samym czasie, a później dziwimy się, że nie widać efektów, bądź są niezadowalające.
Continue reading „Dzieci są różne – myślą, działają i uczą się na różne sposoby”
David Lewis w swojej książce „Jak wychować zdolne dziecko” wyraził pogląd, że „dziecko rodzi się wszechstronnie uzdolnione, z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach, potencjalną wybitną inteligencją i zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości oraz dużym talentem społecznym. Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju”. Skierował też do rodziców apel: „Mam nadzieję, iż podzielacie moją wiarę w ogromną obietnicę, jaką przynoszą ze sobą na świat najmłodsi oraz że zechcecie odegrać swoją rolę w zapewnieniu im pełnej samorealizacji”.
Continue reading „Nauczycielu, czy dostrzegasz potencjał swoich uczniów?”
Pam Schiller i Tamara Bryant wskazują, że żyjemy w społeczeństwie strachu. Są zdania, że w dzisiejszych czasach wiele dzieci boi się wyjść poza swoje podwórko, iść samodzielnie do szkoły czy sprzeciwić się presji rówieśników (Wychowuj mądrze, Warszawa 2004, Wyd. K.E. Liber, s. 41). A my dorośli mamy głęboko zakorzenione przekonania, że wiele codziennych trudności jest nie do pokonania, że tak jest i trzeba to przyjąć.
Mamy coraz częściej poczucie, że wokół nas jest mnóstwo zobojętnienia, brutalności i braku wrażliwości. Media atakują nas scenami przemocy, szeroko nagłaśniane są sytuacje ataków między rówieśnikami, coraz mniej interesujemy się ludźmi potrzebującymi, nie wspominając już o tym, że coraz rzadziej zachwycamy się pięknem naszego otoczenia – kwiatem, drzewem, krajobrazem… Zatracamy naszą naturalną wrażliwość i empatię. Nie trzeba pisać do czego nas to prowadzi…
Przedszkole jest nie tylko etapem poprzedzającym edukację szkolną, ale przede wszystkim jest szansą dla każdego dziecka, które ma możliwość do niego uczęszczać.
W ostatnich latach na nowo mamy do czynienia z szeroką dyskusją na temat edukacji (od edukacji przedszkolnej począwszy). Mówimy o dzieciach zdolnych i potrzebie rozwijania ich potencjału. Szeroko dyskutujemy na temat miejsca dziecka w edukacji, ścierając poglądy mówiące o potrzebie uczenia dyscypliny i podporządkowania („by uczniowie nie wchodzili na głowę nauczycielom”), z poglądami dowodzącymi potrzeby włączania dzieci w sytuacje decyzyjne, rozstrzygające, angażujące dziecko i uczące przyjmowania na siebie odpowiedzialności.
Za nami pierwsze majowe weekendy, wkrótce kolejne, a wielkimi krokami zbliżają się wakacje i czas rodzinnych, urlopowych wyjazdów. Każdy rodzic jednak wie, że podróż samochodem z dzieckiem bywa wyzwaniem. Zwłaszcza, gdy jedziemy dłużej i nie chcemy, by ten czas zamienił się w nerwówkę i ból głowy. Jak zatem spędzić z dzieckiem czas w podróży? W co możemy się pobawić?