Edukacja definiowana w najbardziej ogólny sposób to wspieranie dziecka w rozwoju (por. D. Waloszek). Siłą tej definicji jest fakt, że wskazuje ona na kwintesencję tego procesu i obejmuje szereg oddziaływań skierowanych na uczącego się / rozwijającego się człowieka.
Continue reading „Słów kilka o wspieraniu dziecka w rozwoju”
W ciągu życia spotykamy wielu nauczycieli. Oceniamy ich bardzo różnie, w zależności od tego, jaki wpływ wywarli oni na nasze życie, losy edukacyjne, naszą samoocenę czy poczucie własnej wartości. Może zmotywowali nas do działania, do coraz większych wysiłków na rzecz własnego rozwoju, a może wręcz przeciwnie – zniechęcili do nauki określonego przedmiotu, bądź wobec edukacji generalnie, podcinali nam skrzydła nie wierząc, że stać nas na sukces.
Swego czasu często podczas wykładów i szkoleń zwykłam przytaczać cytaty z niezwykle inspirującej książki Naukowiec w kołysce. Czego o umyśle uczą nas małe dzieci, autorstwa A. Gopnik, A. N. Meltzoff i P.K. Kuhl (Poznań 2004, Media Rodzina):
Jestem mamą i często zastanawiam się nad tym czego i jak uczyć moje dzieci, jak je wychować, jaki cel tych wszystkich działań przed sobą postawić?
Często zastanawiamy się nad tym, jak wychowywać młode pokolenie, jak „docierać” do młodych i w jaki sposób budować z nimi porozumienie, by wzmacniało to nasze więzi, wzajemne zaufanie i obustronny szacunek. Continue reading „W drodze do porozumienia – wprowadzenie do umowy z dzieckiem”
Czy znane jest Wam określenie „helicopter parents”? A zwrot „trzymać dziecko pod kloszem”? Zapewne też czytelne jest określenie „nadopiekuńczy rodzice”? Pierwsze z nich dotyczy rodziców, którzy krążą wokół swoich dzieci (niczym helikopter ratunkowy), poświęcających im stale swoją uwagę, kontrolujących, dopilnowujących, a w konsekwencji nie dających szansy na rozwijanie samodzielności, uczenia się ponoszenia konsekwencji swych działań. Jest to postawa oparta na potrzebie chronienia dziecka, okazywania mu troski, ale niestety często będąca wyrazem źle rozumianej miłości i rodzicielskiej odpowiedzialności. Warto zastanowić się, czy czasem nie dotyczy to Was i Waszych relacji z dziećmi.
Dzieci potrzebują w swoim życiu zabawy równie mocno jak jedzenia, picia czy snu. Zabawa jest podstawową formą ich aktywności, w której poznają siebie, odkrywają świat, a w nim innych ludzi, opanowują liczne umiejętności i intensywnie rozwijają się w różnych zakresach. Rodzi się jednak pytanie, czy w obecnym, zabieganym świecie, mają na nią czas? Czy między przedszkolem (bądź szkołą) a zajęciami z języków, gry na instrumencie, zajęciami sportowymi, z ceramiki, szycia czy tańca, mają jeszcze czas na odpoczynek i spokojną, swobodną, naturalną dla dziecka zabawę? Jak to u Was wygląda? Continue reading „Dzieci chcą i potrzebują się bawić – czy mają na to czas?”
Szanowny Rodzicu, wyobraź sobie sytuację, gdy ktoś ocenia Twoje kompetencje, pracę, bądź zachowanie i stwierdza, że nie spisałeś się i dlatego zasłużyłeś na klapsa, a nawet kilka! Co czułbyś, gdyby w czyjejś ocenie zadanie przez Ciebie wykonane zostało ocenione źle, niezgodnie z czyimiś oczekiwaniem, a Twoje tłumaczenie było odebrane jako bezczelność i wymierzono by Ci za karę dyscyplinujący klaps? Wyobraź sobie, że ciosem kończy się jakaś rozmowa z rodzicem, dzieckiem, partnerem, a może z szefem – bo ktoś z nich uznał, że popełniłeś błąd, że z Tobą nie da się spokojnie rozmawiać. Continue reading „Klapsem nie wychowasz!”
Rodzicu! Zrób sobie kawę, znajdź czas na kilka chwil refleksji i zastanów się, jak odpowiedziałbyś na kluczowe dla Twojej roli – bycia Rodzicem – pytanie o to, kim dla Ciebie jest Twoje dziecko?
Od odpowiedzi na powyższe pytanie zależy wszystko – Twój stosunek do dziecka, Wasze relacje, Twoje reakcje, styl wychowania, stosowane metody wychowawcze, przekonania dotyczące wspierania rozwoju dziecka, spostrzeganie swojej roli w życiu dziecka i wiele innych kwestii. Continue reading „Kim dla mnie jest dziecko?”