Zgłębiałam ostatnio dość intensywnie temat motywowania dzieci do nauki i zagadnienie indywidualizacji, bo przypadła mi przyjemność poprowadzenia kilku szkoleń z tych tematów dla nauczycieli przedszkoli i szkól podstawowych. Tym, co mnie buduje po tych szkoleniach, jest fakt poszukiwania przez niektórych nauczycieli nowych form dotarcia do dzieci i zgoda, co do tego, że zmiana jest potrzebna.
Dziś piszę do kobiet, do nas drogie dziewczyny, które każdego dnia zmagamy się ze sobą, ze swoimi mocami, słabościami, ze swoimi obowiązkami, sprawami naszych rodzin, opiniami innych, oczekiwaniami, potrzebami, stereotypami. Piszę do nas wszystkich i do każdej z osobna, które mierzymy się z codziennym poczuciem obowiązku, wewnętrznym przymusem, chęcią pokazania wszystkim, jakie jesteśmy świetne, dobre, doskonale zorganizowane …, i wiecie co? – takie właśnie jesteśmy!!!! Ale często jesteśmy też zmęczone/ przemęczone, bywamy sfrustrowane. Czujemy, ze gubimy (lub już zgubiłyśmy) gdzieś siebie, swoje pasje, czas na odpoczynek.
Znamy już harmonogram powrotu uczniów do edukacji stacjonarnej. Wiemy, że pierwsi na stałe do szkół wrócą uczniowie klas I-III, później stopniowo (hybrydowo) także starsi. W końcu, 31 maja wszyscy uczniowie mają już być ponownie w szkolnych murach.
Po roku edukacji zdalnej, dość szeroko ograniczonych kontaktów społecznych, wielogodzinnej edukacji przed monitorami, w słuchawkach na uszach powrót do „normalności” jest potrzebny – nie mam co do tego wątpliwości. Dzieci i młodzież muszą odbudować się psychicznie, emocjonalnie, a przede wszystkim społecznie. Potrzebują kontaktów, rozmów, śmiechu i bycia w grupie.
Pandemia nas wyczerpała – niektórych fizycznie, zdrowotnie, innych bardziej psychicznie czy emocjonalnie. Ale czas ten zmusił także wielu z nas do refleksji, do zastanowienia się nad tym co jest dla nas ważne i dlaczego. Uczymy się cieszyć z drobnych rzeczy i doceniać gesty, sytuacje, wydarzenia, obok których wcześniej przechodziliśmy obojętnie, szybko, bez zastanowienia, bowiem traktowaliśmy to jako oczywistość, niepodważalność.
Współczesność niesie wiele wyzwań, zagrożeń, rosnących wymagań i oczekiwań. Każdy z rodziców i nauczycieli marzy, by dzieci odnosiły sukcesy, skutecznie radziły sobie w życiu i były szczęśliwe. Dzieci i młodzież żyją pod presją, stałą kontrolą i często są zwyczajnie przemęczone nadmiarem obowiązków. Pandemiczna sytuacja dodatkowo nie sprzyja budowaniu poczucia dobrostanu, zadowolenia i spokoju. Bez względu jednak na to, jak zdefiniujemy sukces, jaką treść słowo to niesie dla naszych dzieci, dla ich rodziców i nauczycieli, można wskazać kilka sprawności, które są życiowo pożądane i cenne dla skutecznego funkcjonowania w zmieniającym się, dynamicznym i bardzo złożonym świecie.
Kto z nas pamięta moment, gdy z pełnym zaangażowaniem coś wykonywał, czując przy tym radość działania, zatracając się w danej czynności, do tego stopnia, że tracił kontakt z rzeczywistością, nie kontrolował czasu? W takiej sytuacji często zupełnie mimowolnie odcinamy się od bodźców, które mogłyby nas rozpraszać w procesie tworzenia, pracy. Kiedy ostatnio poczuliście coś takiego?
Ostatnio kilku moich znajomych opowiedziało mi z żalem, jak wiele wokół nich jest krytykantów, osób, które muszą wyrazić negatywne opinie na temat wszystkiego co robią inni. Z przykrością stwierdzamy, że krytykowanie innych przychodzi ludziom z łatwością, a mistrzami zwykle są Ci, którzy sami na co dzień robią niewiele. Kochani! Pamiętajmy, że błędów nie popełniają tylko Ci, którzy nic nie robią!
Kilka dni temu, zbierając materiały do artykułów, nad którymi aktualnie pracuję, natrafiłam na słowa Boba Talberta, które mocno zapadły mi w pamięć i siedzą we mnie, „uwierają” mnie zmuszając do namysłu i analizy własnych działań. Bob Talbert napisał: „Uczenie dzieci liczenia ma swój urok, lecz najlepsze jest uczenie ich tego, co się liczy”. Niby proste, oczywiste, a jednak tkwi we mnie jak drzazga, jak wielki znak zapytania. Pytam zatem siebie: Czego warto teraz uczyć? Co się tak naprawdę współcześnie liczy?
Często zdarza się, że nasze życie komplikuje się, pojawiają się przeciwności i utrudnienia. Dopada nas frustracja, lęk, stres. Jedni z nas reagują wówczas złością, agresją, a inni wycofaniem i bezradnością. Dodatkowo w naszej podświadomości spotykają się nasz „wewnętrzny tchórz”, który jest sąsiadem „wewnętrznego lenia” (por. W.B. Irvine, Wyzwanie stoika. Jak dzięki filozofii odnaleźć w sobie siłę, spokój i odporność psychiczną, Kraków 2020, Wyd. Insignis, s. 180), którzy sabotują nasze działania. Pierwszy zachęca do rezygnacji, wycofania, podpowiada, że może się nie udać, że czegoś nie potrafimy, a drugi dorzuca wątpliwości czy warto, czy to potrzebne, że może to być męczące itp. Jak w tej sytuacji odnaleźć w sobie siłę i poradzić sobie z przeciwnościami?
Continue reading „Stoicki spokój w obliczu życiowych komplikacji?”
W październikowym numerze „Zwierciadła” przeczytałam wywiad z Katarzyną Nosowską przeprowadzony przez Zofię Fabjanowską. Pani Katarzyna Nosowska użyła w nim określenia, że funkcjonuje według klasycznego schematu działania people pleasera, czyli kogoś, kto zrobi wszystko, żeby zyskać akceptację. Zaintrygowało mnie to określenie. Zaczęłam szukać informacji na ten temat, by zgłębić i lepiej zrozumieć to nowe dla mnie pojęcie.